14 lutego świat cywilizacji zachodniej obchodził dzień zakochanych, czyli popularne walentynki. Pierwowzorem tego święta prawdopodobnie są Luperkalia, czyli dawne rzymskie święto religijne, które ustanowił Euandros (Ewander gr. Εὔανδρος Euandros, łac. Evander, Euander). Euandros był synem Hermesa i Karmenty lub Echemosa i Timandry. To on założył osadę zwaną Pallantium lub Palatium (Palatyn) w miejscu gdzie miało powstać Wieczne Miast, czyli Rzym. Obchodzone były 15 lutego.

Faun

Luperkalia to święto poświęcone pierwotnie Faunowi Luperkusowi, który w italskiej mitologii był wilczym bóstwem, opiekunem pasterzy, którzy chronili swoje stada przed wilkami. Jego siedzibą była jaskinia Luperkal, z którą związana jest legenda o bliźniakach Remusie i Romulusie. To właśnie w niej, wilczyca miała wykarmić i wychować braci.

Wilczyca Kapitolińska

Uroczystości związane z Luperkaliami obchodzono w jaskini. Składano ofiary z psa, kozy i kozła. „Kapłan znaczył krwią czoła wszystkich uczestników uroczystości. Ślady zmywano wełną namoczoną w mleku. W tym czasie osoba, której usuwano ślady obrzędu, musiała wybuchnąć śmiechem.*” Kapłani odziani w owe kozie skóry, chodzili wokół wzgórza Palatynu i uderzali przechodniów rzemieniami, które zrobione były z wcześniej zabitych w ofierze zwierząt. Uderzenie bezdzietnej kobiety miało gwarantować płodność, innych zaś uderzenie rzemieniami oczyszczało (powiedzielibyśmy dzisiaj) z grzechów.

Luperkalia zniósł papież Gelazy I, ustanawiając w ich miejsce Święto Oczyszczenia Maryi, (dziś jest to  Święto Ofiarowania Pańskiego).

Ciekawym jest to, że „prawdopodobnie od słowa lupus, czyli wilk, pochodzą Luperkalia. Ale uwaga, łacińska lupa po łacinie to nie tylko wilczyca, ale i słowo prostytutka. Stąd lupanar, czyli przestarzałe określenie domu publicznego*.”

* cytaty pochodzą z artykułu z serwisu Wici.Info
źródło zdjęć: internet